czasem żałuję, zazdroszczę że ludzie mają normalne rodziny. że potrafią się zaskoczyć. że potrafią pamiętać, że mają tak dobre relacje między sobą
bo ja nie mam takiej rodziny. i nie wiem czemu, co robimy nie tak
jest mi przykro bo to że o mnie nikt nie pamięta, zdążyłam się przyzwyczaić jest to dla mnie normą. no może nie liczni o mnie pamiętają. ale gdy patrzę na moją mamę która była na każde zawołanie. która jest chrzestną, a chrześniacy mają ją w d.pie . że własny brat ją olewa. to mnie się serce kraje bo co ja mogę zrobić nic nie zrobię. a to boli. bardzo boli
bo człowiekowi nigdy się nie przelewało, nigdy nie byliśmy bogaci, jedyne co mogliśmy dać to czas, miłość wsparcie. czy to mało, czy to się nie liczy...
w tych czasach nie, najlepiej by było dużo kasy, bardzo bogate prezenty, a w życiu o to nie chodzi. chyba? to są takie sytuacje, takie dni powodują u mnie smutek, obwinianie się,
TAK JESTEM WDZIĘCZNA, ALE NIE ZGADZAM SIĘ BY O LUDZIACH ZAPOMINANO TYLKO DLATEGO ŻE MAJĄ MAŁO PIENIĘDZY
czasem człowiek ma wrażenie że za dużo dał, że za bardzo pamiętał. czy wirus coś zmienił nie ani trochę są stosunki poprawne.
zgodzę się ze stwierdzeniem ze jak cię potrzebują to wykopią cię z grobu, a jak przestaniesz być potrzebny znowu zakopią.
wirus tylko pokazał że o relacje trzeba dbać bo nie wystarczy jedna strona. muszą działać dwie strony.
że trzeba sobie wszystko wyjaśniać, nikt nie będzie się domyślał o co ci chodzi bo nikt duchem świętym nie jest. nikt w twojej głowie nie siedzi. twoje emocje działają na drugiego człowieka
czasem człowiek nie prosi o pomoc bo nie ma już sił. wiem sama i mówię to na swoim przykładzie przestałam prosić, uczę się o pewnych rzeczach nie mówić dlaczego bo każdy ma problemy. stawiam mury. tak wszystko u mnie dobrze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz